Sakramenty oczyszczenia

Spowiedź – sakrament pokuty i pojednania

Sakrament pokuty i pojednania jest udzielany w kościele codziennie przed Mszą św. – lub, na życzenie, po Mszy.

Sakrament pokuty

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

1485 'Wieczorem owego pierwszego dnia... przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł (do Apostołów): ‹‹Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane››' (J 20, 19. 22-23).

1486 Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jest udzielane przez osobny sakrament nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi, pokuty lub pojednania.

1487 Ten, kto grzeszy, rani cześć i miłość Boga, a także własną godność człowieka powołanego do synostwa Bożego oraz narusza duchowe dobro Kościoła, którego każdy chrześcijanin powinien być żywym kamieniem.

1488 W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata.

1489 Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi. Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych.

1490 Droga powrotu do Boga, nazywana nawróceniem i żalem, zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie niegrzeszenia w przyszłości. Nawrócenie dotyczy więc przeszłości i przyszłości. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

1491 Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są: żal za grzechy, spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych.

1492 Żal za grzechy (nazywany także skruchą) powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem jest miłość do Boga, nazywamy go 'doskonałym'; jeśli opiera się na innych motywach, nazywamy go 'niedoskonałym'.

1493 Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznawanie grzechów powszednich niej jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.

1494 Spowiednik zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów 'zadośćuczynienia' lub 'pokuty', by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.

1495 Tylko kapłani, którzy zostali upoważnieni przez władzę kościelną do spowiadania, mogą przebaczać grzechy w imieniu Chrystusa.

1496 Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące:
- pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę;
- pojednanie z Kościołem;
- darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;
- darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;
- pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa;
- wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.

1497 Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem.
1498 Przez odpusty wierni mogą otrzymać dla siebie, a także dla dusz w czyśćcu, darowanie kar doczesnych, będących skutkiem grzechów.

Namaszczenie Chorych i Wiatyk

Sakrament chorych, Spowiedź, Komunia św.

 

Sakrament chorych przypomina nam, że także w chorobie i cierpieniu naśladujemy Jezusa Chrystusa, cierpiącego dla odkupienia i zbawienia wszystkich ludzi. 

 

Jezus cierpliwie znosił słabą wiarę swoich uczniów, modlił się za nich podczas Ostatniej Wieczerzy, pocił się krwią podczas modlitwy w Ogrodzie Oliwnym, znosił obelgi, biczowanie niesprawiedliwy wyrok Poncjusza Piłata, drogę krzyżową i haniebne ukrzyżowanie. Tego wszystkiego może doświadczać chory w swoim cierpieniu, dlatego sakrament chorych przypomina, że „w naszym ciele dopełniamy tego, czego nie starczyło męce Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół”. (por. Kol 1,24)

Namaszczenie chorych jest sakramentem, który odpuszcza grzechy nawet gdy ktoś jest nieprzytomny, dlatego w nagłych wypadkach wzywa się kapłana do człowieka będącego w niebezpieczeństwie śmierci, jeśli wcześniej nie przystąpił do sakramentów: spowiedzi, namaszczenia chorych i Komunii św. 

 

Każdy człowiek wierzący, przechodzący poważne leczenie szpitalne, musi liczyć się z zagrożeniem życia, dlatego powinien przyjąć sakrament namaszczenia chorych. Również najbliższa rodzina powinna pamiętać, by poprosić kapłana o sakramenty: Pokuty, Namaszczenia chorych i Komunii św.

 

SAKRAMENTY UDZIELA SIĘ TYLKO CZŁOWIEKOWI ŻYJĄCEMU. 
Nie udziela się sakramentów umarłym. 

 

Dawny zwyczaj namaszczania chorych „po śmierci”, tzw. „ostatnie namaszczenie”, był praktykowany ze względu na trudną do określenia granicę między życiem, a śmiercią.

Odwiedziny chorych

 

Comiesięczne odwiedziny chorych ze Spowiedzią i Komunią św. odbywają się w każdy pierwszy piątek miesiąca od godz. 8.30. Chorych należy zgłosić w zakrystii lub biurze parafialnym.

Wiatyk – Komunia św.

 

Wiatyk (łac. viaticum – „pokarm na drogę”; (od via – „droga”) 

 

W Kościele katolickim jest to Komunia święta podawana osobie w pełni świadomej, będącej w niebezpieczeństwie śmierci,  jako pokarm na drogę do życia wiecznego. 

 

W NIEBEZPIECZEŃSTWIE ŚMIERCI SAKRAMENTY UDZIELANE SĄ O KAŻDEJ PORZE DNIA I NOCY.

 

Sakrament namaszczenia chorych
Namaszczenie chorych

 

1526 'Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone' (Jk 5,14-15).

 

1527 Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.

 

1528 Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

 

1529 Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby.

 

1530 Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani (prezbiterzy lub biskupi). Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego prezbitera, który celebruje ten sakrament.

 

1531 Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego (w obrządku rzymskim) lub innych części ciała (w obrządkach wschodnich); namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana - celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.

 

1532 Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.