Pielgrzymka dzieci I-Komunijnych do sanktuarium św. Józefa w Kaliszu

W sobotę 16 czerwca odbędzie się pielgrzymka dzieci I-szo Komunijnych do sanktuarium św. Józefa w Kaliszu.
Wyjazd według następującego porządku:
Sulęcin g. 7.00, Solec g. 7.10, Krzykosy g. 7.15, Witowo g. 7.20.
Powrót ok. g. 13.30

Światowy Dzień Modlitw o Powołania 2018 r.

Światowy Dzień Modlitw o Powołania 2018 r.

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO

Słuchać, rozeznawać, żyć powołaniem Pana

Drodzy Bracia i Siostry!

W październiku odbędzie się XV Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów poświęcone młodzieży, a zwłaszcza relacjom między młodzieżą, wiarą i powołaniem. Przy tej okazji będziemy mogli zgłębić, w jaki sposób w centrum naszego życia mieści się powołanie do radości, które kieruje do nas Bóg i w jaki sposób jest to „plan Boga wobec mężczyzn i kobiet każdego czasu” (Synod Biskupów, XV Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne, Młodzież, wiara i rozeznawanie powołania, Wprowadzenie).

Chodzi o dobrą nowinę, którą zdecydowanie głosi nam na nowo 55. Światowy Dzień Modlitw o Powołania: nie jesteśmy zanurzeni w przypadkowości, ani pociągani serią chaotycznych wydarzeń, ale przeciwnie, nasze życie i nasza obecność w świecie jest owocem Bożego powołania!

Także w tych naszych niespokojnych czasach tajemnica Wcielenia przypomina nam, że Bóg zawsze wychodzi nam naprzeciw i jest Bogiem-z-nami, przechodząc niekiedy zakurzonymi drogami naszego życia i rozumiejąc naszą tęsknotę za miłością i szczęściem, wzywa nas do radości. W różnorodności i specyfice każdego powołania, osobistego i kościelnego, chodzi o słuchanie, rozpoznawanie i życie tym Słowem, które wzywa nas z wysoka i, pozwalając, by owocowały nasze talenty, czyni nas także narzędziami zbawienia w świecie i ukierunkowuje nas ku pełni szczęścia.

Te trzy aspekty – słuchanie, rozeznanie i życie – stanowią także kontekst początku misji Jezusa, który po dniach modlitwy i zmagania na pustyni odwiedza także swoją synagogę w Nazarecie, i tutaj wsłuchuje się w Słowo, rozpoznaje treść misji powierzonej mu przez Ojca i ogłasza, że ​​przyszedł, aby wypełnić ją „dzisiaj” (por. Łk 4, 16-21).

Biblia

Biblia, Pismo Święte (z greckiego βιβλίον, biblion – zwój papirusu, księga, l.m. βιβλία, biblia – księgi) – zbiór ksiąg, spisanych pierwotnie w językach hebrajskim, aramejskim i w greckim (w formie koinè (gr. κοινὴ), uznawanych przez żydów i chrześcijan za natchnione przez Boga. Biblia i poszczególne jej części posiadają odmienne znaczenie religijne dla różnych wyznań. Na chrześcijańską Biblię składają się Stary Testament i Nowy Testament. Biblia hebrajska – Tanach – obejmuje księgi Starego Testamentu. Poszczególne odłamy i tradycje chrześcijańskie mają nieco inny kanon ksiąg świętych.

Kanon

Do IV wieku n.e. nie było powszechnie przyjmowanego kanonu Biblii. Lokalne kościoły, jak i poszczególne regiony, miały do niego własne podejście. Na Wschodzie odrzucano Apokalipsę, na Zachodzie – List do Hebrajczyków, a do pism kanonicznych zaliczano np. List Barnaby[1]. Kościół Syryjski początkowo uznawał 22 księgi. W innych wspólnotach czytano Diatessaron, Pasterz Hermasa, Apokalipsę Piotra i inne pisma uznawane przez innych za apokryficzne. Jedne z pierwszych wzmianek o przyjętym w starożytnym Kościele zestawie ksiąg kanonicznych pojawiają się w zachowanych pismach autorów chrześcijańskich IV wieku, m.in. św. Atanazego, św. Augustyna, św. Hieronima, św. Rufina. W tym też okresie podejmowano próby sformalizowania tradycyjnego wykazu, m.in. na lokalnych synodach w Hipponie w 393 roku i w Kartaginie w 397 roku. Kanon przyjął swoją ostateczną formę w Kościele rzymskokatolickim na Soborze Trydenckim 8 kwietnia 1546 roku[2]. Kościół Wschodni uznał postanowienia synodów z Hippony i Kartaginy za wiążące na synodzie trullańskim. W późniejszym czasie przyjął inny, obszerniejszy zestaw, który zmieniano na przestrzeni wieków. Kościoły prawosławne zadecydowały o zawartości swojej Biblii w 1672 r. na synodzie w Jerozolimie. Włączyły one do niej większość ksiąg „deuterokanonicznych”.

Księgi starotestamentalne, które nie wchodzą w skład kanonu hebrajskiego, a zaliczają się do katolickiego, katolicy i prawosławni nazywają księgami deuterokanonicznymi. Przez judaistów i protestantów są uważane za apokryfy.

LIST PASTERSKI ARCYBISKUPA POZNAŃSKIEGO NA WIELKI POST 2018

LIST PASTERSKI
ARCYBISKUPA POZNAŃSKIEGO
NA WIELKI POST ROKU PAŃSKIEGO 2018
(Nawracajcie się!)

Umiłowani w Chrystusie, Bracia i Siostry!

Dzisiaj, w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, słyszymy słowa Chrystusa: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1,15). Te słowa są pierwszą zapisaną w Ewangelii Markowej wypowiedzią Jezusa, rodzajem uwertury do Jego publicznej działalności. Są zapowiedzią głównej przyczyny głoszenia przez niego Dobrej Nowiny.
Powyższe słowa wzywają nas do zdecydowanego porzucenia grzechów i dostosowania naszego życia do sposobu życia Pana Jezusa. Do każdego i każdej z nas; do wielkich i małych, do bogatych i biednych, wykształconych i niewykształconych, do dzieci, młodzieży, ludzi w sile wieku i starców kieruje słowa: nawróć się!

1. NASZE WIELKOPOSTNE NAWRÓCENIE

Nawrócenie to zaprzestanie czynienia zła i zaprawianie się w dobrym. To pójście za Jezusem w taki sposób, aby Jego Ewangelia stała się konkretnym przewodnikiem naszego życia. To zaniechanie myślenia, że to my jesteśmy wyłącznymi budowniczymi własnego życia. To uznanie, że jesteśmy stworzeniami, że zależymy od Boga, od Jego miłości i jedynie „tracąc” własne życie w Nim, możemy je zyskać. Dzisiaj nie można już być chrześcijaninem w następstwie prostego faktu, że żyjemy w społeczeństwie o korzeniach chrześcijańskich. Także ten, kto rodzi się w rodzinie chrześcijańskiej i jest religijnie wychowany musi każdego dnia ponawiać decyzję bycia chrześcijaninem; dawać pierwsze miejsce Bogu.

WSKAZANIA PASTERSKIE DOTYCZĄCE PRZEPISÓW POKUTNYCH W ZWIĄZKU Z WIELKIM POSTEM 2018

„Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy” (Dz 3,19-21). Wszyscy wierni, każdy na swój sposób, na podstawie prawa Bożego zobowiązani są czynić pokutę. Żeby jednak – przez wspólne zachowanie pokuty – złączyli się między sobą, zostają nakazane dni pokuty, podczas których wierni powinni przeznaczać więcej czasu na modlitwę, wykonywać uczynki pobożności i miłości, podejmować akty umartwienia przez wierniejsze wypełnianie własnych obowiązków, zwłaszcza zaś zachowywać post i wstrzemięźliwość (por. kan. 1249 KPK). Dniami pokuty w Kościele powszechnym są poszczególne piątki całego roku i czas Wielkiego Postu (por. kan. 1250 KPK).
Mając na uwadze powyższe normy, polecam, aby w Archidiecezji Poznańskiej przestrzegano następujących zasad:

51 Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu 11-17 lutego 2018

Apel Zespołu KEP ds. Apostolstwa Trzeźwości

„Trzeźwość egzaminem z wolności”

W niedzielę 11 lutego rozpoczynamy 51. Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu pod hasłem: „Trzeźwość egzaminem z wolności”. Takie też hasło przyświeca wszelkim działaniom podejmowanym w 2018 roku w Apostolstwie Trzeźwości. Nawiązuje ono do słów św. Jana Pawła II: „Egzamin z naszej wolności jest przed nami. Wolności nie można tylko posiadać. Trzeba ją stale, stale, stale zdobywać”. Te słowa mają szczególne znaczenie w roku wyjątkowego jubileuszu stulecia odzyskania niepodległości przez naszą Ojczyznę.
Na świętowanie odzyskania wolności zewnętrznej po długim okresie zniewolenia przez zaborców, kładzie się cieniem problem zniewolenia tak ogromnej liczby Polaków przez nałogi, zwłaszcza przez pijaństwo i alkoholizm.
Warto wiedzieć, że sto lat temu spożycie alkoholu przez Polaków wynosiło od 1 do maksymalnie 3 litrów na osobę.
Współczesne wskaźniki mówią o spożyciu 10 litrów czystego spirytusu przez statystycznego Polaka rocznie. Aż około miliona osób jest uzależnionych od alkoholu i na to, że jest dwa do trzech milionów osób, które regularnie się upijają. Jeśli nasz naród pragnie być prawdziwie wolny, musi porzucić drogę pijaństwa i wejść na drogą trzeźwości. Trzeźwość bowiem jest fundamentem prawdziwej wolności naszej Ojczyzny.
Prawda ta jasno i głośno wybrzmiała w czasie ubiegłorocznego Narodowego Kongresu Trzeźwości.

ORĘDZIE PAPIEŻA FRANCISZKA NA XXVI ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO 2018 r.

Mater Ecclesiae: „Oto syn Twój (…) Oto Matka twoja”.
I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27)


Drodzy Bracia i Siostry!

Posługa, jaką Kościół niesie chorym i osobom, które się nimi opiekują, musi być kontynuowana z wciąż odnawianą energią, z wiernością poleceniu Pana (por. Łk 9, 2-6; Mt 10, 1-8; Mk 6, 7-13) i zgodnie z bardzo wymownym przykładem, jego Założyciela i Nauczyciela.

W tym roku tematem Dnia Chorego są słowa, które Jezus, wywyższony na krzyżu, kieruje do swojej Matki Maryi i do Jana: „'Oto syn Twój (…) Oto Matka twoja'. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27).

1. Te słowa Pana rzucają głębokie światło na tajemnicę krzyża. Nie jest on beznadziejną tragedią, ale miejscem, gdzie Jezus ukazuje swoją chwałę i przekazuje swoją ostatnią wolę miłości, która staje się konstytutywną zasadą wspólnoty chrześcijańskiej i życia każdego ucznia.

Przede wszystkim słowa Jezusa zapoczątkowują powołanie Maryi jako Matki całej ludzkości. Będzie Ona w szczególności Matką uczniów swojego Syna i będzie się nimi opiekowała i czuwała nad ich drogą. A wiemy, że matczyna troska o syna czy córkę obejmuje zarówno materialne, jak i duchowe aspekty ich wychowania.

Niewysłowione cierpienie krzyża przeszywa duszę Maryi (por. Łk 2, 35), ale Jej nie paraliżuje. Przeciwnie, zaczyna się dla Niej, jako Matki Pana, nowa droga poświęcenia. Jezus na krzyżu troszczy się o Kościół i o całą ludzkość, a Maryja jest powołana do dzielenia tej Jego troski. Dzieje Apostolskie, opisując wielkie wylanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, ukazują Maryję, która zaczęła wykonywać swoje zadanie w pierwszej wspólnocie Kościoła. Zadanie, które nigdy się nie kończy.

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA NA 51. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU 1 STYCZNIA 2018 ROKU

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO
FRANCISZKA
NA 51. ŚWIATOWY DZIEŃ POKOJU
1 STYCZNIA 2018 ROKU

Migranci i uchodźcy: mężczyźni i kobiety w poszukiwaniu pokoju

1. Życzenie pokoju
Pokój wszystkim ludziom i narodom ziemi! Pokój, który aniołowie głoszą pasterzom w noc Narodzenia Pańskiego[1], jest głębokim pragnieniem wszystkich ludzi i wszystkich narodów, szczególnie tych, którzy najbardziej cierpią z powodu jego braku. Spośród nich, obecnych w moich myślach oraz w mojej modlitwie, pragnę jeszcze raz wspomnieć ponad 250 mln migrantów na świecie, z których 22, 5 mln stanowią uchodźcy. Ci ostatni, jak stwierdził mój umiłowany poprzednik Benedykt XVI, „to mężczyźni i kobiety, dzieci, młodzież, osoby w podeszłym wieku, którzy szukają miejsca, gdzie mogliby żyć w pokoju”[2]. Aby je znaleźć, wielu z nich jest gotowych ryzykować życie w podróży, która w wielu przypadkach jest długa i niebezpieczna, znosić trudy i cierpienia, pokonywać druty kolczaste i mury, wzniesione po to, by trzymać ich z dala od tego celu.
W duchu miłosierdzia bierzemy w ramiona wszystkich, którzy uciekają od wojen i głodu lub są zmuszeni opuścić swoją ziemię z powodu dyskryminacji, prześladowań, ubóstwa i degradacji środowiska.

LIST PASTERSKI ARCYBISKUPA POZNAŃSKIEGO NA ADWENT ROKU PAŃSKIEGO 2017

„Oto się już głos rozchodzi:
wstańcie, bracia, uśpieni!
zbawienie nasze nadchodzi”
(Spuśćcie nam na ziemskie niwy)

Umiłowani Archidiecezjanie,
Drodzy Bracia i Siostry!

1. CZAS ADWENTU

Z dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy Adwent, który otwiera nowy rok liturgiczny. Łacińskie słowo „adventus” oznacza „przyjście”. Czas Adwentu to oczekiwanie na pamiątkę „przyjścia” Zbawiciela na ziemię.
Każde oczekiwanie – uczył papież Benedykt XVI – to coś, co przekracza całe nasze osobiste, rodzinne i społeczne istnienie. Oczekiwanie jest obecne w tysiącu sytuacji, począwszy od tych najmniejszych i najbardziej banalnych, aż po najważniejsze, które angażują nas całkowicie i dogłębnie. Mam na myśli na przykład oczekiwanie małżonków na dziecko czy oczekiwanie na rodzica lub przyjaciela, który przybywa z daleka, aby nas odwiedzić. Oczekiwanie młodego człowieka na wynik końcowego egzaminu lub rozmowy w pracy. Czekanie na spotkanie z ukochaną osobą, na odpowiedź na list lub na przyjęcie przebaczenia... Można by powiedzieć, że człowiek żyje, dopóki czeka, dopóki w jego sercu żyje nadzieja.
W okresie poprzedzającym narodziny Jezusa oczekiwanie na Mesjasza, tj. na Pomazańca z królewskiego rodu Dawida, który wyzwoliłby ostatecznie lud od wszelkiego zniewolenia moralnego i politycznego oraz przywróciłby Królestwo Boże, było pośród Żydów niezwykle intensywne. Czy dzisiaj takie oczekiwanie jest pośród nas równie intensywne? Dzisiaj każdy z nas może zadać sobie pytanie: a ja na co czekam? Na co czeka moje serce? Na co czekamy razem? (por. Benedykt XVI, Radość Adwentu, 1.12.2010).
Ale Adwent to także oczekiwanie na drugie „przyjście” Chrystusa w dniu ostatecznym, o czym mówi Ewangelia z dzisiejszej niedzieli. To do nas, uczniów Jezusa, kierowane są słowa zapisane w Ewangelii według św. Marka: „Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” (Mk 13,33). A zatem nie ma to być oczekiwanie bierne, oderwane od życia. Jesteśmy przecież podobni do sług z dzisiejszej Ewangelii, którym polecono staranie o „wszystko”. Ma to być czas czynu, czas działania, czas pomnażania Bożych talentów, które otrzymaliśmy.

I Światowy Dzień Ubogich – niedziela 19.XI.2017 r.

Ponad 4 tys. osób potrzebujących i niezamożnych, nie tylko z Rzymu i okolic, ale też z różnych diecezji świata, w tym z Warszawy, Krakowa, Paryża czy Brukseli, weźmie udział w papieskiej Mszy z okazji I Światowego Dnia Ubogich. Ojciec Święty ustanowił go przed rokiem, na zakończenie Jubileuszu Miłosierdzia, a obchodzony będzie on po raz pierwszy w niedzielę 19 listopada 2017 r. Program obchodów podaje komunikat Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji.