List Pasterski Episkopatu Polski na Jubileusz 1050-lecia Chrztu Polski

NOWE ŻYCIE W CHRYSTUSIE

Drodzy Siostry i Bracia!

W dzisiejszą uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata docierają do nas słowa proroka Daniela o Synu Człowieczym, któremu „powierzono […] panowanie, chwałę i władzę królewską, a [któremu] służyły […] wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie”. (Dn 7,14) Proroctwo to spełniło się w odniesieniu do osoby Chrystusa, który jest „Świadkiem Wiernym, Pierworodnym umarłych i Władcą królów ziemi” (Ap 1,5).

1. Chrzest Polski

Chrystus – jako Początek i Koniec całych ludzkich dziejów – sprawił, że 1050 lat temu na polskiej ziemi został postawiony krzyż, przejmujący znak jego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią.
W 966 roku Mieszko I przyjął chrzest jako człowiek wolny. Chociaż został on udzielony pojedynczej osobie, to przecież dał początek wspólnocie z innymi osobami ochrzczonymi. Myśląc o konsekwencjach chrztu Mieszka, możemy mówić o „narodzie ochrzczonych”, o „chrzcie narodu”, a więc również o Chrzcie Polski (por. Prymas Stefan Wyszyński, „Na Wielkanoc Roku Tysiąclecia Chrztu Polski”, Gniezno 1966).
Książę Mieszko tym samym wprowadził swoich pobratymców w świat kultury łacińskiej i uczynił ich obywatelami wspólnoty ludów chrześcijańskich. Jego chrzcielnica stała się kolebką rodzącego się narodu, pozostając znakiem budującym jego tożsamość. Chrzest wprowadził nasz naród w nowy świat, który wyraża się przez nową kulturę, nowe instytucje, struktury i zapisy prawne. Doświadczenie wiary przełożyło się z mocą na postawy moralne, widoczne także w życiu gospodarczym, politycznym i kulturalnym. Społeczne konsekwencje Chrztu Polski pojawiły się później, poczynając od rodziny po naród, a nawet po wspólnotę narodów, jaką dzisiaj stanowi dla nas Europa.

JUBILEUSZ 50-ciu LAT KULTU MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ W ARCHIDIECEZJI POZNAŃSKIEJ

W poniedziałek 12 października br. w Owińskach k/Poznania obchodzony będzie jubileusz 50 lat obecności figury Matki Bożej Fatimskiej w tamtejszym kościele parafialnym i szczególnego nabożeństwa do Matki Bożej.

Wydarzenie sprzed 50-ciu lat tak opisał ks. Walenty Szymański, proboszcz w Owińskach w latach 1963 - 1973, zmarły w roku 2003.


"Historia sprowadzenia figury Matki Boskiej z Fatimy
do kościoła parafialnego pod wezwaniem
św. Jana Chrzciciela w Owińskach


Zainteresowanie moje Matką Bożą z Fatimy zawdzięczam spotkaniu z księdzem proboszczem Ewaldem Kasperczykiem z Turzy na Śląsku, który pierwszy w Polsce sprowadził figurę Matki Bożej Fatimskiej i rozpowszechnił nabożeństwo do niej. Po zapoznaniu się z historią objawień w Fatimie, nurtowała we mnie myśl, że dźwignią i ostoją w obecnych zlaicyzowanych czasach, może być cześć i nabożeństwo do Matki Bożej Fatimskiej. Było to rok przed objęciem nowej placówki. Otrzymawszy w zarząd parafię św. Jana Chrzciciela w Owińskach, gdzie przejawy życia religijnego były nader słabe, doszedłem do przekonania, że usunąć obojętność religijną swoich parafian będę mógł jedynie przez Matkę Bożą. W tym celu pragnąłem bardzo zdobyć oryginalną figurę Matki Bożej z samej Fatimy.
Swoje pragnienie przedstawiłem Księdzu Arcybiskupowi Antoniemu Baraniakowi jadącemu na Sobór Watykański II. Wypowiedziawszy je odczułem lęk i zwątpienie w możliwość realizacji tego zamierzenia. Tymczasem usłyszałem ojcowskie serdeczne zapewnienie Ks. Arcybiskupa słowem „dobrze”. Radość wypełniła serce. Pomyślałem więc o godnym przygotowaniu parafii do przyjęcia tak cennego daru i poprosiłem OO. Filipinów z Świętej Góry o przeprowadzenie Misji parafialnych.

BITWA POD LEPANTO - 7.X.1571

Starcie chrześcijaństwa z islamem. Bitwa, która zmieniła dzieje świata. Cud Różańcowy.

Ostatnia wielka bitwa morska, bitwa pod Lepanto rozegrała się 7 października 1571 roku. Być może w całej historii świata tylko Odsiecz Wiedeńska z 1683 roku, miała porównywalny wpływ na losy Europy. Bitwa morska pod Lepanto pochłonęła ogromną liczbę ofiar: czterdzieści tysięcy zabitych i niezliczoną liczbę rannych. Trwała tylko jeden dzień, jednak proces, który doprowadził do tego decydującego starcia trwał trzysta lat.
Około 1300 r. turecki sułtan Osman I wezwał do "świętej wojny" (dżihadu) przeciw chrześcijanom bizantyjskim, zdobył Azję Mniejszą i tym samym położył podwaliny pod nazwane od jego imienia Imperium Osmańskie
W XIV wieku Imperium Osmańskie opanowało większą część Półwyspu Bałkańskiego.
Około 1350 Turcy wkroczyli do Europy z celem zdobycia Imperium Bizantyjskiego. W 1453 upadł Konstantynopol. Bizancjum zostało bezpowrotnie stracone na rzecz islamu.
Na początku XVI wieku Turcy zagarnęli cały Bliski Wschód, a w 1571 roku również Cypr. Kreta, ostatni punkt oparcia handlujących ze Wschodem Wenecjan i ich floty była zagrożona. Wschodnia część basenu Morza Śródziemnego znalazła się pod panowaniem Imperium Osmańskiego. Islamizacja groziła całej Europie. Napór Turków wydawał się nie do powstrzymania.

Podwyższenie Krzyża Świętego - 14 września

W roku 70 Jerozolima została zdobyta i zburzona przez Rzymian. Nastały wielkie prześladowania religii Chrystusa trwające prawie 300 lat. Dopiero po ustaniu prześladowań, matka cesarza rzymskiego Konstantyna, św. Helena, około 320 roku kazała szukać Krzyża, na którym umarł Pan Jezus.
Po długich poszukiwaniach Krzyż znaleziono 14 września 320 r. W związku z tym wydarzeniem zbudowano w Jerozolimie na Golgocie dwie bazyliki: Męczenników (Martyrium) i Zmartwychwstania (Anastasis). Bazylika Męczenników nazywana była także Bazyliką Krzyża. 13 września 335 r. odbyło się uroczyste poświęcenie i przekazanie miejscowemu biskupowi obydwu bazylik. Na tę pamiątkę obchodzono co roku 13 września uroczystość Podwyższenia Krzyża świętego. Później przeniesiono to święto na 14 września - najpierw dla tych kościołów, które posiadały relikwie Krzyża, potem zaś dla całego Kościoła Powszechnego.

W 614 r. na Ziemię Świętą napadli Persowie pod wodzą Chozroeza. Zburzyli wówczas wszystkie kościoły, także i kościół Bożego Grobu, a wiedząc, jak wielkiej czci doznaje Krzyż Pana Jezusa, zabrali go ze sobą. Cały świat modlił się o odzyskanie Krzyża Świętego. Po zwycięstwie, jakie cesarz Herakliusz odniósł nad Chozroezem, w traktacie pokojowym Persowie zostali zmuszeni do oddania świętej relikwii (628). Podanie głosi, że kiedy sam cesarz chciał na swoich ramionach zanieść Krzyż Chrystusa na Kalwarię, mógł to uczynić dopiero wówczas, kiedy zdjął swoje królewskie szaty. Jest to legenda, gdyż ze świadectwa św. Cyryla Jerozolimskiego (+ 387) wiemy, że już za jego czasów czcigodną relikwię podzielono na drobne części i rozesłano je niemal po wszystkich okolicznych kościołach.

Narodzenie Najświętszej Maryi Panny - 8 września

Pismo Święte nigdzie nie wspomina o narodzinach Maryi. Tradycja jednak przekazuje, że Jej rodzicami byli św. Anna i św. Joachim. Byli oni pobożnymi Żydami. Mimo sędziwego wieku nie mieli dziecka. W tamtych czasach uważane to było za karę za grzechy przodków. Dlatego Anna i Joachim gorliwie prosili Boga o dziecko. Bóg wysłuchał ich próśb i w nagrodę za pokładaną w Nim bezgraniczną ufność sprawił, że Anna urodziła córkę, Maryję.
Nie znamy miejsca urodzenia Maryi ani też daty Jej przyjścia na ziemię. Według wszelkich dostępnych nam informacji, Maryja przyszła na świat pomiędzy 20. a 16. rokiem przed narodzeniem Pana Jezusa.

Kazanie na pogrzeb Mamy – Kępno 29.VII.2015

W Księdze Apokalipsy św. Jana Apostoła czytamy:

List do Kościoła w Pergamonie (Ap 2,12,16-17)

„Aniołowi Kościoła w Pergamonie napisz:
To mówi Ten, który ma miecz obosieczny, ostry. (…)
Nawróć się zatem!
Jeśli zaś nie - przyjdę do ciebie niebawem
i będę z nimi walczył mieczem moich ust.
Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.
Zwycięzcy dam manny ukrytej (12)
i dam mu biały kamyk (12),
a na kamyku wypisane imię nowe (12),
którego nikt nie zna oprócz tego, kto [je] otrzymuje.”

Św. Teresa z Avili, wielka święta Kościoła, której 500-ną rocznicę urodzin w tym roku obchodziliśmy, w chwili śmierci powiedziała: „jestem córką Kościoła”. To było właśnie jej nowe imię, które wypisane na białym kamyku, jak mówi Apokalipsa, otrzymała od Jezusa.

(Apokalipsa 2,17 – przypis 12:
"Manny...": por. Wj rozdz. 16 [->Wj 16,1]; J 6,31nn. Symbol życiodajnego pokarmu duchowego, a więc i Eucharystii; "kamyk": symbol dopuszczenia do królestwa Bożego; "imię nowe" (jak w Ap 3,12; Ap 19,12) pozostaje w związku z Iz 62,2; Iz 65,17; i oznacza nową osobowość. Związkowi z Chrystusem towarzyszy wzajemna znajomość nie do przekazania innym.)

Nasza mama miała na imię Marta, tak jak siostra Łazarza i Marii, przyjaciół Jezusa.

Zmarła śp. Marta Tomalik

Dnia 26 lipca br., w 93 roku życia
zmarła nasza Mama
śp. Marta Tomalik
Msza św. żałobna w Solcu będzie odprawiona we wtorek
28 lipca o g. 16:00, (o g. 15:30 wprowadzenie zwłok do kościoła różaniec za zmarłą.)
Pogrzeb zmarłej odbędzie się w Kępnie dnia 29 lipca.
Msza św. pogrzebowa o g. 12:00 w kościele św. Marcina.
Pogrzeb po Mszy św. na cmentarzu parafialnym.
(Istnieje możliwość wyjazdu na pogrzeb autokarem – w środę o g. 9:00. Chętni proszeni są o zapisywanie się w zakrystii)
dzieci: Maria, ks. Stanisław, Janina, ks. Kazimierz Tomalik

XII Archidiecezjalna Pielgrzymka Mężczyzn do Tulec - 21.VI.2015

W niedzielę, 21 czerwca 2015 roku, odbędzie się XII Archidiecezjalna Pielgrzymka Mężczyzn do Tulec pod hasłem „Wiara Jako Droga”. Weźmie w niej udział Ks. Arcybiskup Stanisław Gądecki, Metropolita Poznański. Po raz pierwszy do Sanktuarium Maryjnego wyruszy pielgrzymka z Sanktuarium św. Józefa w Poznaniu, z kopią cudownego obrazu.
Mszę św. odpustową będzie celebrował Ksiądz Arcybiskup Stanisław Gądecki.
Po Mszy św. zapraszamy wszystkich na prelekcje pod hasłem: Wiara Jako Droga.

PROGRAM
12.00 - Msza św.
13.30 – Posiłek
14.00 - Spotkania w grupach – kręgi dyskusyjne
15.00 - Nieszpory i zakończenie pielgrzymki


Tematy spotkań:
1. „Drogi Nawrócenia” – ks. Paweł Bogdanowicz
2. „Zagrożenia duchowe”, O. Dariusz Galant OMI – egzorcysta
3. „Sumienie Duchowy Kompas” – ks. Marian Sikora
4. „Spowiedź” – o. Leonard Bielecki Ofm

Ustanowienie święta Bożego Ciała - Bł. Julianna z Mont Cornillon

Bł. Julianna z Mont Cornillon (1193-1258)

Była jeszcze nastolatką, kiedy w 1209 r. po raz pierwszy doznała niezwykłej wizji - zobaczyła świetliste koło, przypominające świecący jasno księżyc, które było zabrudzone ciemną plamą.
Urodzona w Retinnes k. Liege Belgijka Julianna od piątego roku życia, kiedy zmarli jej rodzice - wychowywała się u sióstr augustianek w klasztorze Mont-Cornillon (Korneliberg) w Liege. od dzieciństwa była bardzo pobożna, praktykując szczególne nabożeństwo do Matki Bożej, Męki Pańskiej, a przede wszystkim do Najświętszego Sakramentu. Kiedy miała 13 lat, wstąpiła do zakonu, w którym dorastała, pragnąc poświęcić się opiece nad chorymi. w 1225 r. została przeoryszą, a pięć lat później przełożoną klasztoru i funkcjonującego przy nim leprozorium. Słynęła z surowości i z determinacją pilnowała przestrzegania augustiańskiej reguły. Miała dar przenikania ludzkich serc i myśli.
Julianna długo zastanawiała się i prosiła Boga o znak - wyjaśnienie, czy widzenie, jakiego doświadczyła, jest tylko wytworem jej własnej wyobraźni i specyficznej duchowej pokusy, czy też efektem Bożego natchnienia. po długich modlitwach, sam Chrystus wyjaśnił jej znaczenie niezwykłej wizji. Jaśniejący "księżyc" miał być Kościołem, a ciemna plama to brak w roku kościelnym święta ku czci Eucharystii - Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Pan Jezus zażądał ustanowienia takiego święta, pragnął, aby obchodzono je w całym Kościele, w czwartek po niedzieli Świętej Trójcy. Chrystus zapowiedział również masową niewiarę w tzw. "realną obecność", jaka nastąpiła w czasach reformacji. Święto Bożego Ciała miało mieć charakter wynagrodzenia za grzechy wobec Najświętszego Sakramentu, a także - poprzez pobudzanie miłości i adoracji - miało umacniać wiernych w ich drodze do cnoty.

Itinerarium Egeriae - Opis Wielkiego Postu wg liturgii jerozolimskiej z końca IV w. (cz. I)

Egeria była pątniczką, autorką opisu pielgrzymki do miejsc związanych z wydarzeniami Starego i Nowego Testamentu oraz liturgii jerozolimskiej z końca IV w. Dzieło jej, znane jako Itinerarium Egeriae (Pielgrzymka do miejsc świętych) zawiera opis pielgrzymki do miejsc opisanych w Piśmie Świętym. Zostało ono ujęte w formie listu do sióstr, prawdopodobnie mniszek. W części I (1-23) Egeria relacjonuje przebieg pielgrzymek z Jerozolimy do miejsc związanych z życiem Mojżesza i wędrówką Izraela (góra Synaj, Faran, pustynia Sur na Synaju, Clysma, Magdalium w Egipcie, Ziemia Goszen, Peluzjum, góra Nebo, Jerycho, Liwias), z życiem Hioba (Carneas), Melchizedeka (Salem), Tomasza Apostoła (Edessa) i patriarchów (Charan) oraz z życiem Jezusa Chrystusa. W części II (24-49) szczegółowo opisuje nabożeństwa liturgiczne odprawiane w Jerozolimie w dni powszednie, niedziele i święta (Epifania, Ofiarowanie Pańskie, Wielkanoc, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego) oraz w Wielkim Tygodniu praktykę postów i katechumenatu.